பொன்வண்ணக்காரிளை

நுட்பத்திற்கென செவி கூர்ந்திருக்கும் தருணம்
செம்மொழிக் கலைஞனொருவன்
மேடையேறுகிறான்
ஆன்மாவை விளக்கத் துவங்கியதும்
ஆன்மீகமா என்றவாறு பின்னுக்குச் சாய்கிறேன்
எனை வசதியாக இருத்திக் கொள்கிறதந்த
பொதுக்கூட்ட நாற்காலி
இருளின் கரங்களில் பூமி துவள்கிறது
ஒற்றை ஒளியென
அவனையே பார்ததபடியிருக்கின்றன
ஓராயிரம் கண்கள்
ஆரம்பித்த இடத்திலிருந்து
அரசியல் அன்றாடமென
அரிய சொல்லாடல்கள்
அநாயாசமாய் அள்ளித் தெளிக்கிறான்
ஆன்மக் கவிதைக்கான தேடலில்
இன்றுவரை காத்திருந்து தோற்றதாகச் சொல்கிறான்
வெளுத்த கேசம் வெண் தாடி
மாசடைந்த கண்கள்
கறுத்த உதடுகள் பேசுவதத்தனையும்
ஒளிரும் மனதின் திமிர்ந்த கருத்துக்கள்
பார்த்துக் கொண்டேயிருந்தேன்
பேசிக் கொண்டேயிருந்தான்
பெருமழையடித்த பின் சொட்டும் நீர்போல்
என்னுள் இலக்கியம் சேகரமாகியது
வெற்றுக்கால்கள் நாலுமுழ வேட்டியுடன்
மேடை விட்டிறங்கியவன்
காலில் விழ எத்தனிக்கையில்
எப்போதும் போல
தடுத்துவிட்டதென்னுள்ளிருக்கும் மிருகம்
குறைந்தபட்சம் கைகுலுக்கி
அறிமுகமேனும் நடந்தேறியிருக்கலாம்
அதுவுமின்றி ....
வெளிச்சத்தில் சிக்கினால்
நகக்கண்ணில் படிந்திருக்கும் கந்தகச் சேர்மங்கள்
எழுத்தின் வழியிறங்கி
ஏதோவொரு ஆதிக்க வர்க்கத்தை
எரியூட்டும் நிச்சயம்